Johannes en Tjitske Klaren 2009

Enkele maanden geleden stond in de Leeuwarder Courant een artikel met foto's van de heer en mevrouw Johannes en Tjitske Klaren, die op de hoek Sieger van der Laanstraat en Mr. Halbe Binnertsstraat 11 wonen. De titel luidde: Veertig jaar rijden tussen Thialf en hotel. We maakten een afspraak. Als het schaatsseizoen voorbij was, mocht ik langs komen, en dat langskomen, vond plaats op 17 maart 2009. Mevrouw Klaren deed de deur op haar karakteristieke manier open. Zeer hartelijk en met een grote lach op haar gezicht. Haar man zat aan de grote tafel achter de computer. Later werd me duidelijk waarom. Terwijl Tjitske koffie zette, zei Johannes: "De put is der út. It hat moai west". Afgelopen zondag kwam er een eind aan een veertig jarig "dienstverband".

Wie is Johannes Klaren

In 1969 was Klaren in dienst bij de gemeente, afdeling brandweer. Hij werkte daar eerst als vrijwilliger. Later werd hij beroeps. Hij sloot zijn loopbaan af als waarnemend commandant. De familie woonde boven de brandweerkazerne aan de Koornbeursweg. In 1969 werd ook de ijsbaan Thialf aangelegd. Toen het eerste ijs daar moest worden gemaakt, zou dat maar met een tuinslang gebeuren. De slang was tekort, of de kraan te ver weg. Het lukte niet. De hulp van de brandweer werd ingeroepen. "Bij de boterfabriek werd het water uit de brandkraan gehaald en heel voorzichtig over de baan gesproeid", vertelde Klaren me. "Volgens mij heeft Jeen van der Berg daar als eerste zijn streken op gezet".

Samenwerking Thialf-Klaren

Toen de eerste internationale schaatswedstrijden werden georganiseerd, werd Klaren door enkele leden van het Organisatie Comité gevraagd om te helpen met het vervoeren van rijders en begeleiders naar de diverse hotels. O.a. naar De Herbergh in Katlijk en het Postiljonmotel. Hij kende Jan Vrind en Wim Comello, omdat die ook bij de vrijwillige brandweer werkten. In de kazerne stonden 2 busjes van de BB (Bescherming Bevolking). En die werden voor het vervoer gebruikt. Dat was de start van een samenwerking tussen "Thialf" en de heer en mevrouw Klaren, die veertig jaar zou duren.

Want ook mevrouw Klaren hielp daarbij. Zij deed de planning. Zij zorgde ervoor, dat de rijders op tijd van het hotel werden opgehaald. 's Avonds om 11 uur kreeg zij van de receptioniste(s) een overzicht van de op te halen atleten. Afgelopen week waren alle shorttrackers ondergebracht bij Hotel Van der Valk in Wolvega. In het overzicht, dat ik van haar kreeg, stond vermeld, dat er om 9 uur, kwart over 9, half tien een busje bij het hotel klaar moest staan. "We proberen ze in de watten te leggen. Bij andere stadions staat meestal één pendeldienst per uur genoteerd. De rijders waarderen onze opzet zeer goed", verduidelijkte Klaren me. "We hebben een doos vol cadeaus en speldjes op zolder staan".

De afgelopen week was het inroosteren van de vrijwilligers niet zo moeilijk. Lastiger werd het als de atleten over diverse hotels waren verdeeld. Soms sliepen die in Drachten. Via de portofoon stelde mevrouw Klaren de vrijwilligers op de hoogte van hun rij tijden. Iedereen kon dan meeluisteren. En meedenken. Mevrouw Klaren zei, dat ze een heel goede samenwerking heeft gehad met alle receptionistes van alle hotels. Onlangs kreeg ze de volgende reactie: "Komt U eens langs? Ik wil Uw gezicht wel eens zien".

Internationale bekendheid

Als er een Internationaal toernooi was, dan kwamen de rijders op de maandag uit de hele wereld naar Heerenveen en omstreken. Meestal met de trein. Aan de hand van het aantal deelnemers werden het aantal busjes door het Organisatiecomité gehuurd. (o.a. van Oenema) Maximaal mogen er 8 personen per bus vervoerd worden. Verleden week moesten er 17 schaatsers worden opgehaald. 3 busjes waren toen daarvoor beschikbaar. Strenge controle. "Maar als er één persoon op een ander tijdstip afgehaald wil worden, dan rijden we alleen voor die deelnemer. De klant is koning". zei Klaren. Klaren zorgde ook voor het vervoer van en naar Schiphol, Brussel en Düsseldorf. Hij kreeg de opdrachten van zijn vrouw.

"Ons telefoonnummer is over de hele wereld bekend. Onlangs belde iemand uit Zweden, dat hij nu in het vliegtuig stapte", vertelde Klaren. "Ik heb hem toen gezegd, dat hij nog maar eens moest bellen, wanneer hij op Schiphol was geland. Het zou nog beter zijn, wanneer hij dat deed, als hij in Zwolle was". Klaren vertelde me: "Na afloop van een toernooi moesten de schaatsers met de eerste trein vertrekken. De wegen waren spiegelglad. Een collega weigerde om te rijden. Klaren moest 2 ritten doen. De laatste keer parkeerde hij zijn busje op het perron naast de trein. De machinist werd met signalen op de hoogte gesteld, dat er nog enkelen mee moesten".

Afscheid tijden slotdiner

De Klarens spreken geen vreemde talen. "Wij hebben over de hele wereld met onze camper gezworven, met handen en voeten en "tok-tok" kunnen we onze wensen duidelijk maken". Afgelopen weekend waren ze voor het laatst in actie. Tijdens het slotdiner werden ze door het Organisatiecomité toegesproken en met cadeaus overladen. "Jullie hebben geen 40 jaar, maar 80 jaar voor de ijssport je best gedaan". Mevrouw Klaren toonde mij een prachtig schilderij: een grote foto van de binnenkant van Thialf en op de rand hadden rijders en officials hun waardering met handtekening geschreven. Ik zag namen van Ingrid Paul, Wopke de Vegt en van vele anderen staan. Zij werden in het Engels toegesproken. Klaren sprak zijn dankwoord in het Fries dat door Heinze Bakker (oud sportverslaggever) in het Engels werd vertaald.

De portofoon kan worden opgeborgen. Weg met de stress, die er soms wel was. "Maar samen hebben we het altijd kunnen oplossen", zei de heer Klaren. Zij kunnen nu hun eigen tijd indelen en hoeven geen rekening meer te houden met de data van de grote schaatswedstrijden. "Wij kunnen nu op wintersport", zei mevrouw Klaren. Misschien gaan ze nog wel eens met de camper naar Noorwegen, waar Kees Verkerk een camping heeft. "Wij zijn uitgenodigd". Toen ik weg ging, vervolgde Klaren zijn werk achter de computer: de lijsten van de verreden kilometers per bus aan de hand van de dagdelen opmaken en die naar het Organisatiecomité sturen.

Persoonlijk wens ik Johannes Klaren (79 jaar) en zijn Tjitske (77 jaar) een fijne tijd toe. Toen ze me uitliet, zei ze: "Het is mooi weer. Vanmiddag ga ik fietsen".

Die vervelen zich niet.

Cees Tjeerdsma.

Bron: Verhalenbundel van Cees Tjeerdsma - In de schijnwerper

Klik hier voor de verhalenbundel van meester Cees Tjeerdsma.